τον ήλιο που θα ανατείλει το πρωί,
τον άνθρωπό μας που κοιμάται στο πλάι μας,
τον ύπνο μας, την ανεμελιά μας, τα πάντα μας...
Και ήρθα εγώ να σας θυμίσω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ρωτήστε και μένα που έχω να κοιμηθώ από τότε που γέννησα τον γιο μου. Έχω φτάσει στο σημείο από την αϋπνία να μην μπορώ να χαλαρώσω ούτε μισή ώρα το μεσημέρι.
Ανεμελιά και προσωπικός χρόνος; Ούτε για αστείο! Ακόμα και το μπάνιο πρέπει να γίνει με συνεννόηση (ποιος θα κρατήσει τον μικρό οέο!) Ταινία; Τι είναι αυτό δεν θυμάμαι;
Φυσικά όλα αυτά τα υπερνικά με ευκολία ο μικρός μου , την στιγμή που με κοιτάξει, την στιγμή που θα με ζητήσει και θα με αγκαλιάσει...Αυτή η αγάπη όντως είναι ικανή να ξεπεράσει τα πάντα...
Γιατί σας τα γράφω αυτά; Μόλις έμαθα πως κινδυνεύει η ζωή ενός άντρα 30 ετών.
Είναι παντρεμένος και πρόσφατα πατέρας. Η γυναίκα του έχει πέσει σε κατάθλιψη από τον καημό της... και ναι έχει καρκίνο...
Όλα αυτά με κάνουν λοιπόν να αναρωτιέμαι: Γιατί τα θεωρούμε όλα δεδομένα; Από απλά καθημερινά πράγματα που μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε πολυτέλειες , μέχρι τους ανθρώπους που αγαπάμε.Γιατί δεν υπενθυμίζουμε καθημερινά σε όσους λατρεύουμε πως τους αγαπάμε; Γιατί δεν περνάμε χρόνο μαζί τους και λέμε '' αύριο; ''.
Γιατί όταν είμαστε ελεύθεροι δεν απολαμβάνουμε την ελευθερία κινήσεων μας, την ανεμελιά μας; Γιατί όταν αποκτούμε οικογένεια δεν ρουφάμε την κάθε στιγμή παρά γκρινιάζουμε για τις ευθύνες και όταν τα παιδιά μας ανοίξουν τα φτερά τους για το μέλλον τους , κλαίμε γιατί ''το σπίτι άδειασε;''.
Γιατί να καταπιεζόμαστε και να μην εκφραζόμαστε ελεύθερα και αβίαστα;
Και καταλήγω εδώ... τίποτα δεν είναι δεδομένο και δεν χρειάζεται να φτάσει η στιγμή που θα μας αναγκάσει να το συνειδητοποιήσουμε όταν πλέον θα είναι αργά...
Εδώ είναι όλα: η ανατολή, ο ζεστός καφές, ο άνθρωπος που αγαπάμε, η όμορφη στιγμή...εδώ είναι όλα και περιμένουν απλά...να τα ζήσουμε...
katia
